dividia

dīvĭdĭa, ae, f. [dividus] (ante-class.; most freq. in Plaut.; not found in Ter.), division; hence trop.,

I.

Dissension, discord: ne horum dividiae et discordiae dissipent divitias, Att. ap. Non. 101, 20 (Rib. Trag. Fragm. p. 212; cf.: dissensiones, Non.); cf.: dividiam discordiam, Paul. ex Fest. p. 70, 15.—

II.

(Like the Gr. merimna, from meris, merizô, to divide, qs.: affectus animum dividens diverseque trahens; cf. Ter. [p. 602] And. 1, 5, 25; Verg. A. 4, 285.) Care, trouble, disquiet, vexation:

dividia ab dividendo dicta, quod divisio distractio est doloris,

Varr. L. L. 7, 60 M.: dividias mentis conficit omnis amor, Poëta ap. Fulg. 564, 28:

nam quod tibi est Aegre, idem mihi est dividiae,

Plaut. Cas. 2, 2, 11; id. Bacch. 4, 6, 1; id. Stich. 1, 1, 19 (with senio, Turp. ap. Non. 96, 23; Rib. Com. Fragm. p. 92); cf. Plaut. Truc. 4, 4, 3: hujus me dividia cogit plus quam est par loqui, Att. ap. Non. 96, 21 (Rib. Trag. Fragm. p. 155): dividia est taedium, Non. ib.